Joanna d’Arc
W dziejach ludzkości dopatrzono się wielu bohaterskich czynów, w których brali udział mężczyźni. Opisując odwagę i męstwo żołnierskich dokonań historycy hołdowali męskie postaci, o których pisano wiersze, poematy, pieśni patriotyczne. Od niepamiętnych czasów mówi się o ich walecznych sercach i niespokojnych duchach walki. Dlaczego mówiąc o konfliktach zbrojnych, a szczególnie o wielkich zwycięstwach rysuje się w głowach obraz silnego, dumnie stojącego mężczyzny, a nie sylwetka odważnej, pięknej istoty, gorącej patriotki-kobiety?
Taką właśnie postacią, o której możemy usłyszeć niezliczone legendy była Joanna d’Arc. Pobożna, skromna dziewczyna dorastała na wsi, w Lotaryngii, kiedy to Francja toczyła zaciekłe boje z Anglią w wojnie stuletniej. Kiedy Joanna miała trzynaście lat usłyszała głos św. Michała. Powierzył jej on niezwykłą misję. Miała ona doprowadzić do koronacji Karola VII. W późniejszym okresie swojego życia słyszała kolejne głosy, które mówiły jej o zadaniu, mającym na celu przerwanie złowieszczych planów wroga. W 1429 r. zdecydowała udać się do Vaucouleurs, gdzie w obecności dworu i duchowieństwa ujawniła tajemnicę boskiej misji, w której Joanna miał grać główną rolę. Król powierzył młodej kobiecie niewielki odział wojska i wręczył jej zbroję wiarą, iż dziewczyna przerwie oblężenie Orleanu przez Anglików. Odwaga, upór i chęć obrony kraju przeciw najeźdźcom doprowadziły do oswobodzenia Orleanu oraz do koronacji Karola VII, która odbyła się dwa miesiące po niekwestionowanym zwycięstwie wojska, na których czele stała Joanna d’Arc- Dziewica Orleańska. Największa spośród świętych bojowniczek, sztandarowa postać nacjonalizmu, patriotyzmu, przedmiot zachwytu Napoleona.
Joanna skończyła swój żywot śmiercią męczeńską. Została oskarżona o czary i padła ofiarą bezkarnie popełnionej zbrodni. Spalono ją na stosie w 1431 r. w Roven. Joannę d’Arc mianuje się jedną z najcudowniejszych istot średniowiecza.
.jpg)
Hildegarda von Bingen
Hildegarda urodziła się w 1098 r. w Bermersheim (Hesja). Jako ośmioletnia dziewczynka trafiła do zakonu. W roku 1136 została przełożoną w klasztorze benedyktynek w Disinboudenbergu. W 1141r. zainicjowała budowę klasztoru w Ruppertsberg (Bingen). Była to kobieta uczona, niezmiernie zdolna. Pisała wiersze, komponowała, zaistniała jako biolog, homeopata i mistyczka. Jest ona autorka 70 hymnów i antyfonii. Największym jej znanym utworem jest religijny dramat muzyczny Ordo virtutum. Jako trzyletnie dziecko widziała „świetlistość tak wielką iż moja dusza drży”. Scivias (wizje ukazujące drogę) zaczęła spisywać w roku 1141. Są w nim zwarte imponujące myśli świata i prawdy wiary chrześcijańskiej. 1150 – 57 to lata, w których Hildegarda studiowała nauki biologiczne. Za ogromne dzieło z tego okresu jej życia mianuje się Physica i Causa et arae – podstawowe dzieło medycyny naturalnej.
W 1165 roku została sponsorem klasztoru Rudesheim, gdzie została pochowana. „Siostra od mądrości” nie została nigdy kanonizowana, być może z powodu jej inteligentnych i śmiałych wizji.
Eleonora Akwitańska
Księżna Akwitanii, hrabina Poitou, żona Ludwika VII, króla Francji, matka dwóch królów i jednego cesarza. Jest jedna z niezwykłych osobistości średniowiecza. Była kobieta starannie wykształconą o „urodzie zapierającej dech w piersiach”. Na dwór królewski Eleonora wniosła kulturę południa Francji, odziedziczoną po dziadku Wilhelmie IX. W 1147 r. wyruszyła z Ludwikiem na wyprawę krzyżową wzbudzając zainteresowanie każdej nowo poznanej osobistości. W drodze powrotnej z Jerozolimy ich statek został napadnięty przez piratów, poczym na ratunek pospieszyli im Normanowie. Królowa nie była szczęśliwa w małżeństwie z królem francuskim. Twierdziła, że łączy ich zbyt bliskie pokrewieństwo, a ponieważ dała im tylko dwie córki małżeństwo zostało unieważnione. Następnie Eleonora została żona przyszłego króla Anglii, Henryka II, z którym miała ośmioro dzieci. Kobieta z ochota pomagała mężowi w sprawach władzy. Dowiedziawszy się iż Henryk ma kochankę, poczuła się bardzo zdradzona. Uciekła do Akwitanii, gdzie za siedzibę swego dworu uznała Poitiers. Po tym zdarzeniu Ludwik wypowiedział Plantagenetom wojnę. Eleonora w przebraniu mężczyzny chciała uciec, lecz została pojmana przez wojsko Henryka i uwięziono ja w zamku w Salisbury. Wolność uzyskała w roku 1189 po śmierci męża Henryka II. Po piętnastu latach życia w zamknięciu odnowiła dawne sojusze oraz stała się bardziej roztropna. Pomimo iż nie udało jej się zrealizować planów o królestwie anglo-francuskim zasłynęła w świecie polityki jako świetny dyplomata i godny sojusznik. Przy końcu swojego życia udała się do klasztoru Fonteuraud, gdzie została mniszką.
Jadwiga Andegaweńska
Była młodszą córką Ludwika I z dynastii andegaweńskiej, króla Węgier i Polski. Już od dziecka rodzina wiązała jej plany małżeńskie z arcyksięciem Wilhelmem Austriackim. Ojciec Jadwigi nie posiadał syna, więc po jego śmierci, w roku 1384 w Krakowie odbyła się koronacja Jadwigi, która została pierwszą królową Polski. Jadwiga – królowa miłosierna wobec cierpiących, wykształcona, inteligentna, o wielkiej delikatności uczuć – budziła respekt wobec elity umysłowej w Polsce. Uznawana za kobietę niezwykle pobożną, wręcz świątobliwą. W 1386 r., po zerwaniu zaręczyn z Wilhelmem, Jadwiga wyszła za litewskiego księcia. Jagiełło przed zaślubinami zawarł z Polska unię oraz przyjął chrzest. Królowa Polski zasłynęła z działalności charytatywnej. Popierając rozwój nauki przyczyniła się do odnowienia uniwersytetu w Krakowie. Zmarła bardzo młodo, osierocając jedno dziecko. W 1997 r. została kanonizowana.
.jpg)
